ΝΕΟ TOYOTA AYGO: ΠΡΩΤΗ ΔΟΚΙΜΗ

Χαριτωμένα πολύχρωμο. Αυτές είναι οι δύο λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν ευθύς εξαρχής το καινούργιο Aygo, που είναι βέβαιο πως έχει τόσο χρώμα όσο όλα τα άλλα μοντέλα της Toyota μαζί. Παράλληλα έχει και ένα ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό μουτράκι και συνολικά ένα πρόσχαρο στυλ, στο οποίο ομολογουμένως δεν μας έχουν συνηθίσει οι Ιάπωνες.

Η ίδια, μεγάλη δόση χρώματος και στο εσωτερικό, όπου επιπλέον μπορεί να επιλέξει κανείς κι αυτό που του αρέσει περισσότερο, καθώς υπάρχουν αρκετές δυνατότητες προσωποποίησης. Μάλιστα το περιβάλλον λειτουργεί τόσο θετικά που στην ουσία ξεχνάς το γυμνό μέταλλο, που σε άλλη περίπτωση θα ήταν το πρώτο που θα σημείωνε κανείς. Τη high tech πλευρά της εξέλιξης την καλύπτει (και με το παραπάνω) η μεγάλη οθόνη αφής στην κονσόλα, που αν συνδεθεί με το κατάλληλο smartphone γίνεται ουσιαστικά ένα καλό tablet.

Από κει και πέρα η ποιότητα είναι ικανοποιητική, ενώ η κατανομή των χώρων λίγο άνιση. Κι αυτό γιατί μπροστά κάθεσαι με άνεση ακόμα και αν οι διαστάσεις ξεφεύγουν από το λεγόμενο χρυσό μέσο όρο, ενώ πίσω όσο πιο μινιόν είσαι τόσο το καλύτερο. Αυτό βέβαια μπορεί να δικαιολογηθεί από το ότι μιλάμε για ένα αυτοκίνητο πόλης, που θεωρητικά θα καλύψει τα περισσότερα χιλιόμετρά του με έναν, άντε δύο επιβάτες, ενώ αντίστοιχα πίσω τις πιο πολλές φορές θα καθίσουν παιδιά. Όσο για το πορτμπαγκάζ παρόλο που αυξήθηκε κατά 29 λίτρα και φτάνει συνολικά τα 168 εξακολουθεί να είναι μικρό, ενώ και το σχήμα του δεν είναι ιδιαίτερα πρακτικό. Και με ψηλό κατώφλι φόρτωσης.

Το τελευταίο συμβάλλει στην ακαμψία του αμαξώματος, η οποία είναι σαφώς βελτιωμένη σε σχέση με την προηγούμενη γενιά, κυρίως χάρη στα επιπλέον σημεία συγκόλλησης. Αυτό έχει θετικές συνέπειες και στην οδική συμπεριφορά, αλλά μη φανταστείτε πως το Aygo έγινε ξαφνικά σπορτίφ και ταξιδιάρικο. Παραμένει ένα κλασικό μίνι, που τώρα έχει γίνει πιο στιβαρό κάτι που απλά και μόνο το καθιστά πιο ευχάριστο. Και ελαφρώς πιο συμμετοχικό.

Άλλωστε στους παραπάνω χαρακτηρισμούς δεν βοηθά ιδιαίτερα και ο κινητήρας, ο τρικύλινδρος των 1.000 κυβικών και των 69 ίππων, ο οποίος στη θεωρία είναι πιο εξελιγμένος σε σχέση με αυτόν της προηγούμενης γενιάς. Ανεξάρτητα όμως από αυτό εξακολουθεί να κάνει αρκετό θόρυβο –αναμενόμενο αυτό από έναν τρικύλινδρο και μάλιστα σε μικρό αυτοκίνητο που μοιραία υπολείπεται από πλευράς ηχομόνωσης- όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα να μετακινήσει τα 840 κιλά του πολύχρωμου αμαξώματος στην κίνηση της πόλης αλλά και λίγο έξω από αυτήν. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι είναι οικονομικός (επίσημη μέση κατανάλωση 4,1 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα), ειδικά αν ο οδηγός δεν βαριέται να ασχολείται με το 5άρι κιβώτιο, ενώ τα 95 μόλις γραμμάρια CO2 που εκπέμπει τον απαλλάσσουν από τα τέλη. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι θα υπάρχει και μια ακόμα πιο οικονομική (κάτω από 3,9 λίτρα) και καθαρή (CO2 88 γραμμάρια) έκδοση Eco.

Κι αν η οικονομία είναι το ένα μεγάλο ατού του Aygo στην καθημερινότητά του τα άλλα είναι η ευκολία στην οδήγηση, στοιχείο που χαρακτηρίζει άλλωστε όλα τα Toyota, η ευελιξία στην κίνηση και η άνεση με την οποία παρκάρει. Όχι μόνο γιατί οι διαστάσεις του είναι μικρές, αλλά και γιατί ο οδηγός του βλέπει και τα τέσσερα άκρα του αμαξώματός του.

Αυτά μάλλον ακούγονται σαν μια επιτυχημένη συνταγή μικρού αυτοκινήτου, κάτι που επιβεβαιώνει και η 1^η γενιά του ιαπωνικού μίνι. H οποία συνταγή, με το χρώμα και την προσωπικότητα που έχει πλέον το μικρό Toyota γίνεται ακόμα πιο καλή…

W. Haverkamp